In memoriam: Egbert Oosterloo

Door Nelleke van der Weg

Op 8 maart 2021 kwam er een eind aan het leven van Egbert Oosterloo. Een bijzondere man, een vriendelijke man, een betrokken man, een integere man.  Zijn vrouw Rennie, zijn kinderen Johan en Laura, Steven en Jacobien en niet te vergeten de kleinzonen en -dochters hebben iemand verloren waar ze zielsveel van hebben gehouden, net zoveel als Egbert van hen hield. Ik heb zo vaak van hem gehoord hoe trots hij op hen was en hoeveel zij allemaal voor hem betekenden.

Ook veel (oud)leden van Westergo zullen hem missen.
Egbert was een Westergoër van het eerste uur. In 1975 werden Egbert Oosterloo en Frans de Groot benaderd door de afdeling Friesland van de KNKV. Zij waren beide oud-korfballers en waren beide in Bolsward komen wonen. Er werd een vergadering belegd om te kijken of het mogelijk was om in Bolsward een korfbalvereniging op te richten. En dat bleek heel goed mogelijk, weten we nu.

Tijdens díe vergadering in 1975 leerde ik Egbert kennen en met de inzet van velen lukte het om Westergo na de zomervakantie in dat jaar te laten korfballen. Egbert is sindsdien altijd bij de vereniging betrokken geweest. Hij zat zo nu en dan in het bestuur, zat jaren in de Jeugdcommissie, zat in de Technische commissie en was altijd bereid om mee te denken en mee te helpen. Egbert was ook degene die ervoor zorgde dat de Suvelstudenten tijdelijk bij Westergo kwamen spelen en meteen ook jeugdteams konden (moesten?) trainen.

En er waren de wedstrijden – natuurlijk belangrijk bij een sportvereniging. In de beginjaren was het vaak een toer om een team in het veld te kunnen brengen, dat was vaak al een doel op zich. Later kwam ook de wil om de wedstrijd te winnen en kampioen te worden. Maar altijd was het plezier minstens zo belangrijk. Zeker later, toen ‘we’ allemaal wat ouder en minder snel werden, stond het plezier voorop. O.a. de wedstrijden tegen het laagste team van Harich waren hoogtepunten voor het team van de ‘oudjes’. Het was spelen tegen vrienden die we alleen op het korfbalveld tegenkwamen. We waren bijna allemaal routiniers, soms aangevuld met jeugdige spelers, die nog best wat konden leren van onze routine. Dierbare herinneringen.

Egbert… die altijd een zakdoek uit zijn broekzak had hangen bij de wedstrijden.

Egbert… die, als hij een (te) snelle tegenstander had ‘Scheids!’ riep en deed alsof zijn veter was losgegaan, daarna knielde om zijn veter te strikken en knipoogde naar zijn medespelers. (vertelde Jentje.)

Egbert… die na een bestuursvergadering, als er een drankje en een bakje pinda’s op tafel kwamen bij Jaap H., het bakje pinda’s naar zich toe trok en vroeg ‘Krijgen de anderen ook wat?’

Egbert… die de eer had dat er een lied speciaal voor/over hem geschreven werd. Het nummer Domino van Clouseau werd omgezet in ‘Hij heette Oosterloo, Oosterloo of zo’.

Egbert… die er nu niet meer is.

We zitten middenin een pandemie. Was dat niet zo geweest, dan waren er heel veel leden van Westergo geweest die afscheid van Egbert hadden genomen.  Dat weet ik heel zeker, want Westergo van nu was er niet geweest zonder Egbert van toen…